Kadınlar ODI Dünya Kupası | Hayatta kalmaktan zirveye ulaşmaya – Hindistan’ın hikayesi

Ev Dünya Kupaları komik küçük şeylerdir. Kazanırsanız tarihin büyüklüğü diğer her şeyi gölgede bırakır.

Hindistan için üçüncü kez şanslıydı.

2005 ve 2017’de Mithali Raj, zafer aramaya cesaret eden ancak kulübede tüm araçlara sahip olmayan iki farklı hayalperest grubuna liderlik etti.

Avustralya, İngiltere ve hatta Yeni Zelanda gibi devlerin çok gerisinde kalan Hindistan’ın yüksek hedefleri, tek bir sızlanma bile olmadan ortadan kayboldu.

2025 grubu savaşla sertleştirilmişti. Tarafın çekirdeği olan Harmanpreet Kaur, Smriti Mandhana, Jemimah Rodrigues ve Deepti Sharma, Dünya Kupaları ve İngiliz Milletler Topluluğu Oyunları gibi küresel etkinliklerde çok fazla insanın ruhunu parçalayan gerçeklik kontrollerine tanık olmuştu. Bu, gürültülü, beklentilerle dolu ev sahibi kalabalığın önünde nihai zafer için mücadele ederken perspektifteki değişikliği açıklıyordu.

Bu taraf zaferi hayal etti ve başka seçenek yokmuş gibi davrandı.

Hindistan kusursuz bir şampiyon değil.

Özellikle Colombo’da, büyük bir yıpranmış maç havuzunun yardımıyla dengelenerek yarı finalistlere verilen kayıplar, tercih edilen hayatta kalma yöntemi olmayabilir.

Ancak Hindistan sahip olduğu her şansı kabul etti.

Kalabalıkların Hindistan’ın kampanyasını solunum cihazı desteğinden kurtarmak için yorulmadan çalıştığı sırada Hindistan, son sonuçlarından daha iyi olduğunu kanıtlamak için iki maçla nakavt yaptı.

Avustralya’ya karşı Jemimah ve Harmanpreet tarafından düzenlenen beş kalelik zafer ve finalde Shafali Verma ve Deepti Sharma’nın çok yönlü dehası tarafından dikilen 52 sayılık galibiyet, tacı ülkenin başına sağlam bir şekilde oturttu.

Nihai zafere giden bu koşu, göğüste kalıcı bir gerginlikle daha az dolu olabilir miydi? Elbette.

Hindistan başlangıçta oyun kombinasyonu ve sopayla kritik alanlardaki eksiklikler konusunda inatçıydı.

Geçimini sağlamak için kıvılcımı düşüren taraf (Şafali), kendisini inatla durgunluğu savunurken buldu ve bu da sonuçta üç endişe verici mağlubiyete yol açtı.

Hindistan, kriket yapan Tanrıların lütufta bulunması için eksikliklerini kabul etmek ve mütevazı bir pasta yemek zorunda kaldı. Geç kurs düzeltmeleri neyse ki tam zamanında yapıldı.

Aynı şey Hindistan ve Sri Lanka’nın ev sahipliği yaptığı karma program için söylenemez. Sürekli olarak muson aylarının yaşandığı bölgelerde maç planlamak, üst seviyenin dışındaki ülkeler için değerli fırsatları mahvetti.

Yabancı oyuncular, tevazularının rencide edilmesi gibi nahoş bir deneyimle uğraştı ve bu durum, kamusal alanlarda kadınlar için son derece korkunç güvenlik standartları ve koruma sorumluluğunun kimde olduğu konusunda aydınlatıcı bir söyleme yol açtı.

Bu on yılda düzenlenen İç Dünya Kupaları, kötü planlanmış olması nedeniyle istenmeyen bir itibar kazandı. Mekan ve program duyuruları modaya uygun olarak geç yapıldı.

Astronomik fiyatlara ve karaborsada satılan biletler, Hindistan’da sporu tüketmenin eski normları, kadın oyununu da benimsedi.

Bütün bunlara rağmen, kendilerinden öncekilerin pişmanlıklarını, arkalarından geleceklerin özlemlerini taşıyan bu öncü güruhun hikâyeleri katlanılması gerekendir.

Uluslararası krikette eşit ölçülerde küçük adımlar atan yaşlılar ve gençlerden oluşan bir takım, Hint üç renkli formasını yükseltmek için bir araya geldi.

Bu uzun bir hikayenin sonu değil, yepyeni bir hikayenin başlangıcı.