Japon arısı (Apis cerana japonica)
Çöl örümcekleri ve Japon arıları bize, sistematik olarak yemek pişiren tek canlı olmamıza rağmen, kurbanlarını “pişirmek” veya en azından onları öldürmek için ısıyı kullanan hayvanların var olduğunu gösteriyor.
Örneğin Güney Afrika’da sözde örümcekler güveç (Seotira) çöllerde yaşayan, kuma yapışmış ince ağların altında saklanan, kum tepelerinin yüzeyinde neredeyse görünmez hale gelen.
Bir kumul karıncası tepeden geçtiğinde, örümcek hızla ortaya çıkar ve bacakları bu kum “halısının” altından uzatarak böceği, sıcaklığın 50°C’ye ulaşabildiği kavurucu zemine karşı hareketsiz hale getirir.
Sonuç, toprağın ısısıyla “pişerek” ölen bir avdır.
Burada savunma olarak kullanılan benzer bir mekanizma şu şekilde hayata geçirilir: Japon arıları (Apis cerana japonica). Bir yaban arısı saldırısıyla karşı karşıya kalan bir grup işçi, istilacının etrafını sarar ve Kanatlardaki kasları titreştirerek ısı üretireşek arısı için sıcaklık dayanılmaz bir seviyeye yükselir ve eşek arısı sanki kaynatılmış gibi ölür.
Ancak vurgulandığı üzere Yaban Hayatı Keşfedinarasında çok önemli bir fark vardır (örneğin, zavallı ıstakoza “gözlerimizi kapatırsak”): insanlar neredeyse her zaman ölü olan hayvanları pişirir; bu, daha düşük zehirlenme riski ve daha iyi sindirilebilirlik gibi evrimsel avantajlarla ilişkilendirilen bir uygulamadır. Diğer primatlarda da öğrenme belirtileri var. On yıldan fazla bir süre önce, İşABD’de esaret altında tutulan bir bonobo, küçük bir ateş yakmayı ve marshmallow kızartmayı öğrendi: