ULUSAL BİLGİ – Anisa Saharia, dini uyumun güzelliğini hissediyor Halk Okulu Ortaokul (SRMP) 19 Kupang, Doğu Nusa Tenggara. Orada okula giden 100 öğrenci arasında Müslüman olan tek kişi 15 yaşındaki kız çocuğu.
SRMP 19 Kupang’da toplam 100 öğrenciden oluşan dört çalışma grubu vardır (55 erkek ve 45 kız). Toplamda 86 öğrenci Protestan, 13 Katolik ve sadece Anisa Müslümandır. Öğretme ve öğrenme süreci 11 öğretmen, dört yurt velisi ve dokuz koruyucu veli tarafından desteklenmektedir.
Okuldaki inanç çeşitliliği aslında mesafe değil, birbirini önemseme sebebidir. Okulun mescitlerinden her ezan sesi geldiğinde sınıf ortamı bir anda sessizleşiyor. Anisa’nın arkadaşları sık sık birbirlerine hatırlatırlar. Anisa, “Ezan okuyunca ders çalışmayı bırakıyorlar. Öğretmen önce dur diyor çünkü ezan okuyorlar” dedi.
Ayrıca her cuma gelen bir İslam hocasından da rehberlik alıyordu. Öğretmeni sık sık onu yalnız hissetmemesi konusunda teşvik ediyordu. Öğretmen, “Müslüman olarak burada yalnız olsan bile üzülme” dedi.
Benzer kaygılar okul müdürlerinden de geldi. Anisa, “Müdür, kendiniz olsanız bile yine de başörtüsü takmanız gerektiğini söyledi” dedi.
Anisa, SRMP 19 Kupang’da bir çalışma odasından daha fazlasını buldu. Yeni bir aile buldu. Farklı dini ve kültürel kökenden gelen arkadaşlar kardeş gibi yaşıyorlar. Farklılıkları sorun etmeden birlikte çalıştılar, yemek yediler ve dua ettiler.
Anisa’nın ibadetlere itaat etmenin yanı sıra çok çalıştığı da biliniyor. Üniversiteye gitmenin hayalini kuruyor; bu, büyük kardeşlerinin asla gerçekleştiremediği bir hayal. Sekiz çocuktan yedincisi, Halk Okuluna gitmeden önce günlerini yeğenine bakarak, yemek pişirerek, yıkayarak ve satılık hurda metalleri tartarak geçiriyordu. “Kilo başına 3.000 IDR, çinko için 1.000 IDR” dedi.
Anisa’nın babası o dört yaşındayken öldü. Anisa ilkokul üçüncü sınıftayken annesi hiçbir haber almadan Kalimantan’a gitti. O zamandan beri hayatı, Kupang Regency, Sulamu Bölgesi, Oeteta Köyü’ndeki basit bir kiralık evin etrafında dönüyor.
Okula gitmek için yürümesi gerekiyor. Çoğu zaman kahvaltı yapmadan çıkıyor ve öğle yemeği yemeden eve geliyor. Ancak Anisa neredeyse hiç şikayet etmedi.
Hayatındaki dönüm noktası, Başkan Prabowo Subianto’nun Sosyal İşler Bakanlığı aracılığıyla başlattığı, yoksul ailelerin çocuklarına yönelik bir eğitim programı olan Halk Okulu’na kabul edildiği haberini aldığında geldi. “Elhamdulillah, “Mutluyum çünkü kardeşime yük olmuyorum” dedi yumuşak bir sesle.
O zamandan beri hayatı değişti. Artık okuldan sonra çalışmak zorunda değil. “Burada sadece yemek yiyoruz, uyuyoruz, sonra ders çalışıyoruz. Evdeyseniz çalışmak zorundasınız” dedi. Anisa artık yumuşak bir yatakta uyuyabiliyor, düzenli yemek yiyebiliyor ve yeni bir okul forması ve ayakkabıları olabiliyor. Pansiyonda her gün sunulan sade ve besleyici menü ona özel geliyor.
“Halk Okulu’nu bana kazandırdığınız için teşekkür ederim. Umarım Halk Okulu varlığını sürdürür” dedi.
Kupang’ın sıcak gökyüzü altında Anisa’nın hikayesi, hoşgörüyle gelişen bir ülke olan Endonezya’nın gerçek bir portresine dönüşüyor. Doğu bölgesindeki okul, inancın sevgiyle bir arada olabileceğini ve eğitimin kaderi değiştirmenin bir yolu olduğunu gösteriyor.